Bu hafta yazı dizisinde, 29 Kasım – 5 Aralık arasında çıkmış olan All New All Different Marvel sayıları değerlendiriyorum.
Yine pek çok başlangıç gördüğümüz bir hafta olsa da – haftaya çok net bir şekilde damgasını vuran sayı Vision #2 oldu. Sanırım Vision serisinin yeni sayısının çıktığı haftalarda durum hep bu olacak.
All-New Inhumans #1
Yazarlar James Asmus ve Charles Soule, sayı boyunca siyasi çatışmayı iyi kurgulamış. ‘Terrigen Mist’ etkilerinden dolayı insanlık tarafından Inhuman halkının hor görülmesi diyaloglarla ve çizimlerle çok güzel verilmiş. Sayının ikinci bölümünde Crystal tarafından yapılan politik algı yaratma eylemi çok hoşuma gitti. Ayrıca sayının ilk bölümünün başında insanlığın değişimi ve Inhumans ile ilgili yazılan kısımın çok güzel bir felsefi dokunuş olduğunu düşünüyorum, güzel temel hazırlanmış sayıya.
Çizer Stefano Caselli bu güzel kurgulanmış ve sunulmuş sayıyı, aynı kaliteyle çizmiş. Renklendirmeci Andres Mossa, hiç eksik kalmayarak Caselli’nin büyüleyici çizimleriyle iyi bir uyum sağlamış. Genel olarak güzel bir kurgu ve hikaye anlatımına sahip bir ilk sayı olduğunu düşünüyorum.
Spider-Woman ilk sayısında harikalar yaratan yazar Dennis Hopeless, bu sayıda daha ortalama bir iş çıkarmış. Sayıda iki farklı mekan arasında geçen kısımları ayrı ayrı değerlendirmek lazım, çünkü Scott tarafında geçen kısım çok güzel oluşturulmuşken, genç X-Men takımına ayrılan kısımlar oldukça başarısız. İyi olan kısımda, Genç Scott’ın ‘The Ghosts of Cyclops’ adlı, ‘yaşlı’ Scott’ı idol olarak belirleyen ve onun adıyla terör estiren örgütü araştırdığını görüyoruz. Bu kısımlar güzel yazılmış ve Cyclops adıyla dehşet saçan grubun, Scott ile kapışırken geçen sahnelerde verilen ironi güzel olmuş.
Olumsuz olarak dediğim kısımda Mark Bagley tarafından yapılan çizimlerin güzel olduğunu düşünsem de, hikaye anlatımı ve diyalog kullanımının diğer kısma göre zayıf kaldığı kanısındayım. Özellikle Angel ve Wolverine arasında geçen, sayının başındaki kısımları doldurmak için ve çok özensiz olarak yazıldığını düşünüyorum. Genel olarak ortalama sayıydı, belki beklentilerim yüksek olduğundan dolayı böyle diyorum, yine de merak unsuru çok yüksek bir seri.
Nova ve Ms. Marvel arasında olan geçen kısımlar çok hoşuma gitti. Aralarında çok güzel bir dinamik var, hem güzel bir mizah yaratıyorlar hem de aralarında geçen tartışmalar gerçekten güzel sunuluyor. Belki bu ikisi arasında olan güzel dinamik, takımın diğer üyelerinde daha sağlanamadı, ancak bunu ilerleyen sayılarda halledeceklerini düşünüyorum. Sayı boyunca Kubert tarafından çizilmiş çok etkileyici paneller var, özellikle Thor’un gruba katılmasından sonra geçen kısımların genel olarak başarılı olduğunu söyleyebilirim. İlk sayıya göre biraz daha düşük olsa da, yine başarılı ve okuması keyifli bir sayıydı.
Uncanny Inhumans ve All-New Inhumans serilerini de yazmakta olan Charles Soule, bu sayıda da fena bir iş çıkartmıyor. Güzel bir açılıştan ve bunu takip eden heyecan seviyesi yüksek bir hikaye anlatımından söz edebiliriz. Ancak yazarlıktan ziyade çizimlerin ve renklendirmenin öne çıktığını ve güzel olduğunu düşünüyorum. Blindspot, Daredevil ve sokak çetesi arasında geçen kısımlar, çok iyi bir şekilde çizilmiş.
Sayı boyunca daha iyi olabileceğini düşündüğüm kısımlara gelecek olursak; çeşitli noktalarda (Ellen King, Foggy) diyalogların zayıf kaldığının altı çizilmeli — özellikle Foggy ile olan kısımlarda vermek istenilen etkinin iyi verilemediği hissediliyor. Ancak genel olarak iyi bir tarzı var ve okuması keyifli.
Bu seride, tehlike ‘üstü kapalı’ ve ‘belirsiz’ şekilde, seri boyunca gizemini arttırarak, az ve öz şekilde gösterilerek, çok kaliteli bir şekilde oluşturuluyor. Bu tarz tuhaf karakter ve fantastik bir atmosfer için güzel bir ‘tehlike’ sunumu bu, yaratıcı ekip de bunun altından çok iyi bir şekilde kalkıyor. Bu sayıda mizah kullanımı hoşuma gitti, önceki sayılara göre daha yaratıcı ve kaliteliydi. Serinin fantastik atmosferine doyduğumuz, okunması çok keyifli bir sayıydı.
Şu an All-New Hawkeye serisini de yazmakta olan Jeff Lemire fena bir yazar değil, ancak üç sayıdır bu seri yazarlık bakımından çok kötü bir şekilde ilerliyor. İlk iki sayıda, hiç olmazsa sayının bazı kısımları güzel olmuş demiştim, ancak bu sayının hoşuma giden bir bölümü yok. Jean ve Logan arasında geçen kısımlarda, etkileyici ve kaliteli bir şeylerin çıkması için çok fırsat vardı, özellikle Logan’ın motivasyonları çok daha iyi aktarılabilirdi. Ancak beni çok heyecanlandıran ve kaliteli sunulmasını beklediğim kısım, kötü diyalog yazımı yüzünden sınıfı geçememiş.
Humberto Ramos’un yer yer iyi ve etkileyici çizimleri var, ancak genel olarak bakıldığında çizimleri pek iyi değildi bu sayıda. Aslında üç sayıdır fena olmayan bölümler var, ama asıl rahatsız edici olan da bu tutarsızlık bir anlamda.
Bu tarz kozmik Marvel serileri ayrıca hoşuma gidiyor olsa da, bu sayıyı pek sevmedim. Bu sayıyı Dan Abnett ile birlikte şu anda Spider-Gwen serisini de yazmakta olan Jason Latour yazıyor. Sayının ilk bölümünün başından sonuna kadar hikaye ve diyalog açısından başarısız olduğunu düşünüyorum. Hikayeyi ele alış biçimleri çok zorlama olmuş.
Ancak sayının ikinci bölümü, hem çizim stili hem de yazım bakımından ilk bölüme göre daha başarılı. Çok daha başarılı bir şekilde oluşturulmuş etkileyici diyaloglar var. Çizimler anlatımla çok uyumlu olmuş ve Thing/Rocket Raccoon güzel bir şekilde sunulmuş.
Bu seri, gerçekten çok başarılı bir şekilde, çizgisini hiç bozmadan ilerliyor. Belki bu sayıda öne çıkmış olan, çok kaliteli ve güzel bir mizah kurgusu var. Araya yedirilmiş güzel mizahi öğelere bir örnek vermem gerekirse, Tony’nin kendisinin üç gün önce yaptığı kayıtla tartıştığı kısımda yapılan “No More Tonys” göndermesi örnek gösterebilir. Bunun sayı boyunca yapılan iyi mizahi öğelerden sadece biri olduğunu da söylemem lazım. Çocuklarla olan kısımdan, Mary Jane’nin olduğu kısma kadar, hepsi çok keyifliydi. Sayının başında olan mükemmel kurgulanmış aksiyon kısmını da es geçmemem lazım, çünkü hem çizer Marquez hem de Bendis çok başarılı iş çıkarıyorlar.
Öncelikle, berbat bir ilk sayıya göre, biraz daha iyi bir çizgi romanla karşı karşıya olduğunuzu söyleyebilirim. Hikaye ve diyalog yazımında hala rahatsız eden uyumsuzluklar olsa da, hikayenin okuyucuyu kendine daha çok çektiği bir sayıydı. İlk sayının sonunda oluşturdukları heyecan unsuru, ikinci sayıyla ve hikayenin devamıyla ilgili olacaklar hakkında okuyucuya doğrudan bilgi sağladığı için, bu sayıda okuyucuların beklentilerini çok alt üst eden bir durum olmadı.Ancak, bu hikayenin merak unsurunun hala okuyucu üzerinde etkili olmadığı anlamına gelmiyor, bu sayıyla birlikte seriye ilgimin arttığını söyleyebilirim, bu da önemli bir nokta.
Red Wolf’un annesiyle arasında geçen konuşmaları, çok derin ve kaliteli yapılmış. Özellikle annesi, Jung’un Great Mother arketipinde olduğu gibi; bilge, koruyucu ve deneyimli bir şekilde çizilmiş, diyaloglar aracılığıyla bu sağlam bir şekilde aktarılmış. Aynı şekilde Red Wolf ise elinden birçok iş gelen, doğayla iç içe, toplumdan izole ve yabancı özellikleri sayıda iyi aktarılmış. Yerli Amerikalılar atmosferi ve özellikleri sayı boyunca etkili bir şekilde sunulmuş. Benim sayıyla ilgili olumsuz olabileceğini düşündüğüm tek şey, sayı sonunda olan zaman geçişi ve karşılaşmanın çok erken yapıldığı. Bu sayının sonunda yapılması yerine, ilerleyen sayılarda, seri biraz daha olgunlaştırıldıktan sonra yapılabilirdi.
Sayının başlangıcında kısa bir şekilde orijin anlattıktan sonra, sayı boyunca Peter Parker’ın lise yıllarına odaklanıyor. Sayının yazarı Robbie Thompson, klasik Peter Parker öğeleriyle bezeli hikaye anlatıyor ve Peter Parker Spider-Man olduktan sonra döneme odaklanıyor. Klasik öğeler kullanmanın yanında, bunu kendi anlatımıyla güzel bir şekilde harmanlıyor ve ortaya hiç fena olmayan bir sayı çıkıyor. Aynı şekilde Nick Bradshaw bu sayıda, hem klasik öğelerle hem de 21. Yüzyıla ait olan öğeleri güzel dengeliyor ve ortaya güzel çizimlere sahip bir eser çıkıyor.
Sayının çizimleri çok hoşuma gitti, özellikle karakterlerin verdiği ifadeler çok hoş ve detaylı olarak çizilmiş. Açıkçası kapağı gördüğümde pek hoşuma gitmemişti, ancak sayının içinde çizer Frank Cho iyi iş çıkarmış. Ayıca yazar, Greg Pak Amadeus Cho karakterini güzel temellendirmiş sayı boyunca, iyi bir karakterizasyon oluşturulmuş. Özellikle Hulk’ı tamamen kontrol edememesi ve “I’m not Banner!” şeklinde yaptığı kendiyle süregelen hesaplaşması, karakterin derinliği açısından hem bu sayıda hem de ilerleyen sayılarda birçok fırsat sunacak. Ayrıca geçmiş zamanda olan arka plan hikayesi de sayıya ayrı bir güzellik katmış. Güzel çizimlere ve hikaye anlatımına sahip başarılı bir ilk sayıydı.
İlk sayıda yapılan mükemmel ve hayranlık uyandıran girişten sonra, bu sayıda azıcık da olsa tökezleyebileceğini ve başlangıçta yapılan girişten sonra aynı çizgiyi yakalamasının zor olacağını düşünmüştüm ikinci sayının. Ancak seri o kadar iyi bir şekilde ilerliyor ki bu yapılan başarılı işi, yaptıkları iyi şeyleri az övmekten korkuyorum şu yazıyı yazarken. Sayının başlangıç kısmında, topluma yabancılık ve tuhaf etki çok etkileyici bir şekilde sunuluyor. Vision’ın kendisi için yarattığı eşinin yaşananları anlatma şekli, bunları anlatırken kullanılan çizim stili, çocuklarının okulda geçen kısımları, okul müdürüyle geçen sahneler hepsi ayrıca kaliteli ve özgün. Sonunda koydukları heyecan unsuru da bu yaptıkları güzel işlere bir olumlu şey daha ekliyor. Kesinlikle okumanızı tavsiye ediyorum bu seriyi, bütünüyle bir şaheser olma yolunda ilerliyor.